“നിങ്ങള് മഹാത്മാഗാന്ധിയൊന്നുമല്ലല്ലോ? സത്യാഗ്രഹം നടത്താന്?”
സത്യാഗ്രഹം നടത്തി പ്രതിഷേധിച്ചതിന് കോളേജില് നിന്നും പുറത്താക്കപ്പെട്ട ഒരു വിദ്യാര്ത്ഥിനി അതിനെതിരെ നടത്തിയ അവസാന നിയമയുദ്ധത്തിന്റെ പരിസമാപ്തിയില് ബഹുമാനപ്പെട്ട ഒരു സുപ്രീം കോടതി ജഡ്ജി അങ്ങനെയൊരു പരാമര്ശം നടത്തിയത്രേ. ഒരു പക്ഷേ അസഹിഷ്ണുതാപരമായ ചില വാദഗതികള് മൂലം പറഞ്ഞു പോയതായിരിക്കാം. കേസ് തീര്ച്ചയായും തള്ളേണ്ടതായിരുന്നിരിക്കാം. എങ്കിലും പരമോന്നത നീതിപീഠത്തില് നിന്നും അത്തരമൊരു അഭിപ്രായം വന്നെന്ന് കേട്ടപ്പോള് എവിടെയോ ഒരു വേദന. ഒരു തിരിച്ചറിവ്. ഇന്നും ഗാന്ധിയുടെ ഇടം കോടതിമുറിയില് തന്നെയല്ലോ എന്ന് ഒരു അസ്വസ്ഥത.
ഇല്ല. ആ കുട്ടി ഗാന്ധിയാവാന് വഴിയില്ല. സത്യാഗ്രഹവും സമരവും നടത്തി ഗാന്ധി പ്രവര്ത്തിച്ചപ്പോള് ബ്രിട്ടീഷ് സര്ക്കാര് അദ്ദേഹത്തെ കുറ്റാരോപിതനാക്കി. ബ്രിട്ടീഷുകാരനായ ഒരു ജഡ്ജിയുടെ മുന്നില് അദ്ദേഹത്തെ കുറ്റവിചാരണചെയ്യാന് കൊണ്ടുവന്നു. ഇന്ത്യന് ശിക്ഷാനിയമത്തിന്റെ 124-A വകുപ്പ് - ഇന്ത്യന് ക്രിമിനല് നിയമത്തിലെ “രാഷ്ട്രീയ കുറ്റങ്ങളുടെ രാജകുമാരന്” എന്നറിയപ്പെടുന്ന കുറ്റം. താന് കുറ്റക്കാരനല്ലെന്നും തന്നെ ശിക്ഷിക്കരുതെന്നും ഒന്നും ഗാന്ധി വാദിച്ചില്ല. താന് ആ കുറ്റം ചെയ്തു എന്നുമാത്രമല്ല, അത് ചെയ്യേണ്ടത് തന്റെ കടമയാണെന്ന് വിശ്വസിക്കുന്നതായും കൂടി മഹാത്മാവ് കോടതിയില് പറഞ്ഞു. കഴിഞ്ഞില്ല, നിയമം ആ കുറ്റത്തിന് അനുശാസിക്കുന്ന ഏറ്റവും വലിയ ശിക്ഷ തനിക്ക് നല്കണം എന്ന് കോടതിയോടഭ്യര്ത്ഥിച്ചു. അതാണ് ഗാന്ധി.
കോടതിയില് തന്റെ വിശ്വാസങ്ങള്ക്കും പ്രവര്ത്തനങ്ങള്ക്കും തന്നെ ശിക്ഷിച്ച മാനേജ്മന്റിനെതിരെ കേസ് നല്കിയ ഇന്ദുലേഖയെന്ന പെണ്കുട്ടിയോട് “നിങ്ങളാരാ ഗാന്ധിയോ” എന്ന ചോദ്യമായിരുന്നില്ല കോടതി ഉയര്ത്തേണ്ടിയിരുന്നത്. “നിങ്ങള് ഗാന്ധിയാകൂ” എന്ന് പറയുകയായിരുന്നു.
നമ്മുടെ യുവത്വം ഗാന്ധിയാകാന് നമ്മള് ആശിക്കുന്നില്ല. നമ്മുക്ക് വേണ്ടത് തിരഞ്ഞെടുപ്പിനെക്കാള് iplനെ സ്നേഹിക്കുന്ന, ദരിദ്രനായ സഹോദരനെ കാണാതെ സൌന്ദര്യ മത്സരങ്ങളില് അഭിരമിക്കുന്ന, കാതടപ്പിക്കുന്ന സംഗീതവും ആരോഗ്യമില്ലാതാക്കുന്ന ഫാസ്റ്റ് ഫുഡും ഇഷ്ടപ്പെടുന്ന ഒരു യുവതയെ ആണ്. അവര് പ്രതികരിക്കുന്നതും പ്രതിഷേധിക്കുന്നതും സഹിക്കാത്ത ഒരു സംവിധാനമാണ് നമ്മുടേത്. പരാജിതന് തീവ്രവാദിയും വിജിഗേഷു സ്വാതന്ത്ര്യസമരസേനാനിയുമാകുന്ന ചരിത്രമാണ് നമുക്കുള്ളത്.
പ്രതിഷേധിക്കുന്ന യുവതയോട് “നിങ്ങളാരാ? ഗാന്ധിയോ” എന്ന് ചോദിക്കുന്ന ഒരു സംവിധാനമായിരുന്നോ പുഞ്ചിരിയോടെ ജയില് വാസം വാങ്ങിയ രാഷ്ട്രപിതാവ് ആശിച്ചതെന്ന ചോദ്യം അപ്രസക്തമാണ്. ചോദ്യം ചെയ്യാതെയുള്ള വിധേയത്വം തന്നെയാണ് ഏത് സംവിധാനവും ആഗ്രഹിക്കുന്നതെന്ന വസ്തുത നമ്മളും മനസ്സിലാക്കുക. ഒരു വിപ്ലവവും അനുവാദത്തോടെ നടക്കുന്നില്ല എന്ന സത്യം ഇന്ദുലേഖയും മനസ്സിലാക്കട്ടെ. ഏത് ആദര്ശത്തെ മുന്നിറുത്തിയാണെങ്കിലും ആത്മാര്ത്ഥതയോടെ പ്രതിഷേധിക്കാന് നമ്മുടെ യുവാക്കള്ക്ക് കഴിയട്ടെ എന്നും നമുക്കാശിക്കാം.
തുറന്ന ഏട്, അതിലെ പശു
ഒടുവില് ഭരണഘടനയുടെയും വ്യക്തിസ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്റെയും കാവലാളായ ബഹു: സുപ്രീം കോടതി ജഡ്ജിമാര് അവരുടെ ധനസ്ഥിതികള് വ്യക്തമാക്കാന് തീരുമാനിച്ചു. സമ്പത്ത് വിവരങ്ങള് രേഖാമൂലം സുപ്രീം കോടതി രജിസ്ട്രാറെ അറിയിക്കുവാന് തീരുമാനമായി. ശല്യക്കാരായ പൊതുജനങ്ങള്ക്ക് അതൊക്കെ കാണിച്ച് കൊടുക്കേണ്ട യാതൊരാവശ്യവും ഉള്ളതായി നീതിപീഡത്തില് വിരാജിക്കുന്നവര്ക്ക് തോന്നിയിട്ടില്ല. നമ്മുടെ ജനാധിപത്യത്തിന്റെ അപജയം പൊതുജനം ശല്യക്കാരനായതു തന്നെ. സ്വതന്ത്രമായ നീതിനിര്വഹണ സംവിധാനം ഏതൊരു ഭരണകൂടത്തിനും ആവശ്യമാണ്. നമ്മുടെ ഭരണഘടന അതുറപ്പ് നല്കാന് വളരെയേറെ സംരക്ഷണം നമ്മുടെ ന്യായാധിപന്മാര്ക്ക് നല്കിയിട്ടുണ്ട്. പോരാത്ത സ്വാതന്ത്ര്യങ്ങള് കാരണവരുടെ സര്വ മുക്ത്യാര് കിട്ടിയ അനന്തിരവനെ പോലെ കോടതി “സ്വയം എഴുതി” എടുത്തിട്ടുമുണ്ട്. നിയമനിര്മാണസംവിധാനത്തിലെ രാഷ്ട്രീയരാക്ഷസരില് നിന്നും കാര്യനിര്വഹണസംവിധാനത്തിലെ ഉദ്യോഗദുഷ്പ്രഭുക്കന്മാരില് നിന്നുമൊക്കെ അങ്ങിനെ നമ്മുടെ കോടതികള് സര്വ സ്വതന്ത്രരായി. പോര... ഇനി പൊതുജനം എന്ന ഒരു ഭീഷണികൂടി നില നില്ക്കുന്നു കോടതിയുടെ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്. അവരില് നിന്നുകൂടി രക്ഷിക്കണം കറുത്ത ഗൌണിനെ. തിരഞ്ഞെടുത്തധികാരത്തില് വരുന്ന രാഷ്ട്രീയക്കാര് അവരുടെ സ്വത്ത് വിവരങ്ങള് പൊതുജനങ്ങള്ക്ക് മുന്നില് തുറന്നിടണം എന്നത് “ഉന്നതമായ ജനാധിപത്യ മര്യാദയായി” കണ്ട സുപ്രീം കോടതിക്ക് എങ്ങിനെ ജഡ്ജിമാര്ക്കാ മര്യാദ വേണ്ട എന്ന് തീരുമാനിക്കാനാവും എന്നത് വിചിത്രമായിരിക്കുന്നു. ഒരിടത്ത് വായിച്ച വിചിത്രന്യായം (അതിനൊരു പഞ്ഞവുമില്ലല്ലോ കോടതികളില്) വരവില് കവിഞ്ഞ സ്വത്ത് തടുത്തുകൂട്ടിയ ഒരാളെ വിചാരണ ചെയ്യുന്ന ജഡ്ജിയോട് അയാള് ജഡ്ജിയുടെ സ്വത്തിന്റെ ഉറവിടം അന്വേഷിച്ചാലോ എന്നാണ്. സ്വത്തും അതിന്റെ ഉറവിടവുമൊക്കെ ആദ്യം തന്നെ പരസ്യമാക്കിയാല് പിന്നെ എന്തിനാണ് അയാള് അത് വിചാരണ സമയത്ത് അന്വേഷിക്കുന്നതെന്നും, ഇനി അങ്ങിനെ ചോദിച്ചാല് നെഞ്ച് വിരിച്ച്.. “ന്നാ പിടിച്ചോ” എന്ന വിധം മറുപടി നല്കാന് എന്താണ് ജഡ്ജിക്കൊരു ബുദ്ധിമുട്ടെന്നും എനിക്കെത്ര ആലോചിച്ചിട്ടും പിടികിട്ടുന്നില്ല. മേല് ചോദ്യത്തെ “എന്നെ കണ്ടാല് കിണ്ണം കട്ടതാന്ന് തോന്നുമോ?” എന്ന് തര്ജ്ജമ ചെയ്യുന്ന പൊതുജനം ശല്യക്കാരനല്ല. ബുദ്ധിമാനാണ്. ഞങ്ങള്ക്ക് മറക്കാനൊന്നുമ്മില്ലെന്ന് പറഞ്ഞ് മുന്നില് വന്ന ചില ഹൈക്കോടതി ജഡ്ജിമാര് കാണിച്ച ധൈര്യം കുറച്ച് കാണരുത്. അവര് ചെറിയ ത്യാഗമല്ല ചെയ്തത്. അവരുടെ സ്ഥലം മാറ്റവും പ്രമോഷനും ഒക്കെ തീരുമാനിക്കുന്ന സുപ്രീം കോടതിയുടെ മുതിര്ന്ന ജഡ്ജിമാരുടെ നിലപാടുകള്ക്ക് വിരുദ്ധമായ നിലപാട് എടുക്കയാണവര് ചെയ്തത്. ആ സൌകര്യങ്ങളെക്കാള് അവരുടെ സ്വാതന്ത്ര്യത്തെയും, വിശ്വാസതയെയും, പൊതുജനത്തെയും അവര് വില മതിച്ചു. അതിനി “വിലകുറഞ്ഞ പ്രസിദ്ധിക്ക്” വേണ്ടിയാണെങ്കില് പോലും ചരിത്രത്തില് അവര് അവരുടെ സ്ഥാനം ഉറപ്പിച്ച് കഴിഞ്ഞു. സ്വത്ത് വിവരങ്ങള് ഉയര്ന്ന നീതിപീഠത്തിലെ ജഡ്ജിമാര് ഫയലാക്കുന്നുണ്ടോ എന്ന വിവരം നല്കണം എന്ന കേന്ദ്രവിവരാവകാശ കമ്മീഷന്റെ ഉത്തരവിനെതിരെ ഹൈക്കോടതിയില് കേസ് ഫയല് ചെയ്ത സുപ്രീം കോടതിയുടെ ചീഫ് ജസ്റ്റിസ് ആ വിഷയത്തില് പൊതുവേദിയില് സംസാരിക്കുന്നത് ശരിയോ എന്ന ഒരു സംശയം ആദ്യം മുതല്ക്കേ എനിക്കുണ്ട്. ഇതൊരു സാധാരണക്കാരന് ഫയലാക്കിയ ഹര്ജിയെങ്കില് അയാളുടെ സമാനമായ പരസ്യ പ്രസ്താവനകള് കോടതിയലക്ഷ്യമാവില്ലേ? അത് കോടതിയുടെ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിനൊരു ഭീഷണിയല്ലേ? ഏയ്.. അങ്ങിനെ ഒന്നും ഹൈക്കോടതി ജഡ്ജിമാര് അവരുടെ മുന്നിലെ കേസില് സ്വാധീനിക്കപ്പെടില്ല എന്ന മറുപടി എനിക്ക് കേള്ക്കാം. ഇല്ല എന്ന് തന്നെ വിശ്വസിക്കാം. അങ്ങിനെ സ്വാധീനിക്കപ്പെടാത്ത - ഉയര്ന്ന സ്വാതന്ത്ര്യബോധമുള്ള - ആ ജഡ്ജിമാര് എന്തിനവരുടെ സ്വത്ത് വിവരത്തെ ഭയക്കണം? ഇംപീച്ച്മെന്റ് പോലെ അസാധ്യമായ പുറത്താക്കലും, സേവന വേതന വ്യവസ്ഥകളുടെ സംരക്ഷണവും, കോടതിയലക്ഷ്യനിയമവും, കൊളീജിയം വഴിയുള്ള നിയമനവും ഒന്നും അല്ല സ്വാതന്ത്ര്യത്തിനുള്ള ഉറപ്പ്. ഒരു വ്യക്തിയുടെ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിനുള്ള ഏറ്റവും വലിയ ഭീഷണി അയാള് തന്നെയാണ്. അയാളുടെ ഉള്ളിലെ (പട്ടിട്ട് മൂടേണ്ടതും അല്ലാത്തതുമായ) വിധേയത്വങ്ങളാണ്. അവയില് നിന്ന് രക്ഷപ്പെടാന് ഒരു ഭരണഘടനക്കും അയാളെ സഹായിക്കാന് കഴിയില്ല. തന്നില് നിന്ന് തന്നെ സ്വതന്ത്രനായവനു മാത്രമേ, മറ്റുള്ളവരില് നിന്ന് സ്വതന്ത്രനായിരിക്കാനാവൂ. അതുവരെ എത്ര സുതാര്യവും ശക്തവുമായ സംവിധാനവും പ്രയോജനരഹിതവും ശക്തിഹീനവുമായിരിക്കും.
മുഖ്യ പത്രാധിപര്
0 അഭിപ്രായ(ങ്ങള്):
Post a Comment